Ovaj tekst je reakcija na članak “Ako mogu Pančevci, možemo i mi”, objavljen na sajtu “Cefixa”.

Za svaku pohvalu je što u Srbiji postoje ljudi koji brinu o napuštenim životinjama, ali je poražavajući podatak da su lokalne samouprave, uglavnom, nekooperativne i da malo šta čine od onoga što su njihove obaveze prema napuštenim životinjama. Slažem se s autorom teksta da “u državi u kojoj je “zakonom sve regulisano”, ali u kojoj je u praksi malo toga funkcioniše, u kojoj je sasvim “normalno” i za očekivati da policija neće reagovati na prijavu ubijanja ili zlostavljanja životinja (iako su isključivo oni nadležni da reaguju, jer je u pitanju krivično delo!!!), u kojoj sudovi “žmure” na ovakva krivična dela (a i na teža), u kojoj Opštinske uprave svaku sugestiju doživljavaju kao “prst u oko”, “prozivanje”i “soljenje pameti” predstavlja poduhvat ono što su uradili ljubitelji životinja iz Pančeva.”

Lepo je što je Pančevo prva lokalna samouprava u Srbiji koja je dozvolila postavljanje kućica za napuštene pse i mačke na javnim površinama, ali je poražavajuće što je jedina. Posebno je za pohvalu što aktiviste, volontere i udruženja koji se bave problematikom napuštenih pasa i mačaka Opštinska uprava prihvata kao saradnike.

Autor navedenog teksta tvrdi da je u Zahtevu za informacije od javnog značaja upućenom Opštinskoj upravi opštine Vršac postavio i pitanje ”Da li se Opština Vršac može da odredi lokacije na kojima bi se psima ostavljala hrana i voda, a u zimskom periodu i improvizovane kućice, jer je briga za napuštene pse ujedno i briga za građane- zdravi, nahranjeni psi koji imaju gde da se sklone od hladnoće predstavljaju manju opasnost za građane? Verujem da bi takav gest naišao na širok krug onih koji to podržavaju i koji bi se i kao volonteri uključili.”

Ako je njegova tvrdnja tačna (a to je lako proveriti) onda je odgovor Opštinske uprave, u najmanju ruku netaktičan. Zbog čega odbijati ponuđenu saradnju ljudi koji (sudeći po ostalim člancima istog autora objavljenim na sajtu “Cefixa”) znaju o čemu govore i mogu da pomognu i psima i građanima.

Kako reče autor članka “Moraju li sugestije, mišljenja i komentari biti negativni, moraju li biti “dočekani na nož”?”
Možda bi mnogi zajednički problemi mogli biti rešeni ako bismo podržali ljude koji imaju znanja, volje i energije?